Orzechy włoskie uprawiane są od około 2500 roku p.n.e. Polska nazwa „orzech włoski” wskazuje na pochodzenie gatunku z Włoch, jednak roślina ta została sprowadzona do Polski z Wołoszczyzny, krainy położonej w obrębie Rumunii. W łacińskiej nazwie Juglans regia człon juglans wywodzi się z jovis glans („orzech Jowisza”), a regia oznacza „królewski”.

Surowce

Liść orzechu – Juglandis folium

Skład chemiczny

Liść orzecha włoskiego zawiera naftochinony (głównie juglon, będący związkiem barwnym) oraz garbniki.

Działanie

Liść orzecha ma działanie:

• bakteriobójcze,
• ściągające.

Zastosowanie poparte wynikami badań klinicznych

Brakuje badań klinicznych, które potwierdzałyby celowość stosowania liścia orzecha.

Zastosowanie jako tradycyjny produkt leczniczy roślinny

Liść orzecha może być stosowany w leczeniu takich dolegliwości jak:

• zapalenia skórne,
• nadmierna potliwość rąk i stóp.

Zastosowanie w medycynie ludowej

W medycynie ludowej liść orzecha stosuje się w takich dolegliwościach jak: łupież, biegunka, wzdęcia, krwawienia z przewodu pokarmowego i niestrawność.

Interakcje

Nie są znane interakcje liścia orzecha z lekami.

Bezpieczeństwo stosowania

Do przeciwwskazań stosowania preparatów z liścia orzecha należą duże i otwarte rany. Ze względu na brak badań klinicznych monografia EMA nie zaleca przyjmowania preparatów z tego surowca przez kobiety w ciąży i w czasie laktacji.

Praktyczne wskazówki dla pacjentów

Podczas zewnętrznego stosowania preparatów z liścia orzecha mogą pojawić się tymczasowe plamy na skórze.^[1]

Przykładowe preparaty

Na rynku polskim nie są dostępne preparaty zawierające orzech włoski. Leki złożone to:

• Imupret – tabletki drażowane (stosowane wspomagająco w przeziębieniu jako lek wzmacniający odporność).

Piśmiennictwo:

1. EMA: Community herbal monograph on Juglans regia L., folium, 2013. ⬏