Spis treści
Orzechy włoskie uprawiane są od około 2500 roku p.n.e. Polska nazwa „orzech włoski” wskazuje na pochodzenie gatunku z Włoch, jednak roślina ta została sprowadzona do Polski z Wołoszczyzny, krainy położonej w obrębie Rumunii. W łacińskiej nazwie Juglans regia człon juglans wywodzi się z jovis glans („orzech Jowisza”), a regia oznacza „królewski”.
Surowce
Liść orzechu – Juglandis folium
Skład chemiczny
Liść orzecha włoskiego zawiera naftochinony (głównie juglon, będący związkiem barwnym) oraz garbniki.
Działanie
Liść orzecha ma działanie:
- bakteriobójcze,
- ściągające.
Zastosowanie poparte wynikami badań klinicznych
Brakuje badań klinicznych, które potwierdzałyby celowość stosowania liścia orzecha.
Zastosowanie jako tradycyjny produkt leczniczy roślinny
Liść orzecha może być stosowany w leczeniu takich dolegliwości jak:
- zapalenia skórne,
- nadmierna potliwość rąk i stóp.
Zastosowanie w medycynie ludowej
W medycynie ludowej liść orzecha stosuje się w takich dolegliwościach jak: łupież, biegunka, wzdęcia, krwawienia z przewodu pokarmowego i niestrawność.
Interakcje
Nie są znane interakcje liścia orzecha z lekami.
Bezpieczeństwo stosowania
Do przeciwwskazań stosowania preparatów z liścia orzecha należą duże i otwarte rany. Ze względu na brak badań klinicznych monografia EMA nie zaleca przyjmowania preparatów z tego surowca przez kobiety w ciąży i w czasie laktacji.
Praktyczne wskazówki dla pacjentów
Podczas zewnętrznego stosowania preparatów z liścia orzecha mogą pojawić się tymczasowe plamy na skórze.[1]
Przykładowe preparaty
Na rynku polskim nie są dostępne preparaty zawierające orzech włoski. Leki złożone to:
- Imupret – tabletki drażowane (stosowane wspomagająco w przeziębieniu jako lek wzmacniający odporność).
Piśmiennictwo:
- EMA: Community herbal monograph on Juglans regia L., folium, 2013. ⬏