Efekt pierwszego przejścia (ang. first pass effect) to proces polegający na zmniejszeniu ilości substancji leczniczej po jej wchłonięciu z przewodu pokarmowego, a przed dotarciem do krążenia ogólnego. Leki ulegające efektowi pierwszego przejścia po wchłonięciu w jelicie grubym trafiają żyłą wrotną do wątroby i tam znaczny odsetek dawki ulega metabolizmowi, w konsekwencji tylko niewielka ilość substancji leczniczej dociera do krążenia ogólnego.
Substancje lecznicze charakteryzujące się znacznym efektem pierwszego przejścia to m.in.: diltiazem, nitrogliceryna, morfina, nalokson, propranolol czy werapamil. W niewydolności wątroby (stany zapalne o ciężkim przebiegu, marskość), ich biodostępność znacznie się zwiększa, dlatego też dawka musi zostać zmniejszona by uniknąć szkodliwego działania na organizm pacjenta.[1]
Piśmiennictwo
- Orzechowska-Juzwenko K. Farmakologia kliniczna. Znaczenie w praktyce medycznej, 2012⬏