Inna nazwa hakorośli to czarci pazur. Jest to roślina pustynna, której ludy afrykańskie przypisują właściwości lecznicze w bólach stawów, mięśni i kości. Polska nazwa nawiązuje do charakterystycznego kształtu nasion, z których wyrasta wiele haczykowatych wypustek.
Surowce
Korzeń hakorośli – Harpagophyti radix
Skład chemiczny
Za działanie korzenia hakorośli odpowiadają przede wszystkim irydoidy (harpagozyd, harpagid, prokumbid). W surowcu znajdują się także flawonoidy, kwasy aromatyczne, fitosterole i triterpeny.[1]
Działanie
Wyciąg z korzenia czarciego pazura wykazuje działanie:
- przeciwzapalne i przeciwbólowe (potwierdzone w badaniach klinicznych),
- chondroprotekcyjne (sugerowane w badaniach in vitro i w jednym badaniu in vivo),
- hipoglikemiczne (w badaniach na szczurach wykazano zależne od dawki obniżenie stężenia glukozy we krwi),
- pobudzające apetyt (czego nie potwierdzono w badaniach, ale co wynika z wieloletniej tradycji i zawartości goryczy).
Czarci pazur wykazuje istotne klinicznie działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne, ale też pobudzające wydzielanie soków trawiennych i z tego powodu może nasilać objawy choroby wrzodowej.
Zastosowanie poparte wynikami badań klinicznych
Badania kliniczne potwierdzają skuteczność korzenia hakorośli w takich wskazaniach jak:
- Choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS). Liczne badania kliniczne potwierdziły skuteczność stosowania wyciągu i sproszkowanego surowca w redukcji bólu stawów i poprawie jakości życia u pacjentów z ChZS.[2]
- Ból pleców. Szereg badań klinicznych wykazał skuteczność różnych wyciągów w zmniejszaniu sztywności pleców, napięcia mięśni i bólu pleców. Badania wykazały dobrą tolerancję leków z hakoroślą nawet przy stosowaniu przez 1 rok.[2]
Zobacz też: Jakie leki przeciwbólowe z dabigatranem (Pradaxa)? [Q&A]
Zastosowanie jako tradycyjny produkt leczniczy roślinny
Wg EMA korzeń hakorośli może być stosowany w leczeniu takich dolegliwości jak:
- bóle stawowe,
- zaburzenia żołądkowo-jelitowe, np.: wzdęcia, utrata apetytu.[1]
Według EMA wyniki badań nie są wystarczające, aby uznać korzeń hakorośli za surowiec o ugruntowanym medycznym zastosowaniu i dostępny jest jedynie jako tradycyjny produkt leczniczy roślinny.
Zastosowanie w medycynie ludowej
Poza wymienionymi wskazaniami, hakorośl w medycynie ludowej była stosowana jako lek na gorączkę, rany i owrzodzenia (miejscowo), cukrzycę, nadciśnienie, jadłowstręt i niestrawność.
Interakcje
Korzeń hakorośli może wchodzić w interakcje z:
- lekami przeciwarytmicznymi – interakcja jest teoretyczna, ale potencjalnie niebezpieczna,
- warfaryną i acenokumarolem – opisy przypadków sugerują, że korzeń hakorośli może wzmacniać ich siłę działania, prowadząc do wzrostów INR.
W odróżnieniu od NLPZ, korzeń hakorośli nie wpływa na czynność płytek krwi.
Bezpieczeństwo stosowania
Przeciwwskazaniem do stosowania korzenia hakorośli jest choroba wrzodowa żołądka lub dwunastnicy.[1] Z uwagi na działanie żółciopędne korzeń hakorośli trzeba stosować ostrożnie (tylko po konsultacji z lekarzem) w kamicy dróg żółciowych.
Leki z korzeniem hakorośli są interesującą alternatywą dla NLPZ, szczególnie dla pacjentów cierpiących na brak apetytu. Mogą nasilać objawy choroby wrzodowej, ale nie wykazano, aby działały wrzodotwórczo.
Przykładowe preparaty
Lekiem zawierającym korzeń hakorośli jest:
- Reumaphyt – kapsułki twarde (do stosowania w łagodnych bólach stawów).
Ponadto wyciąg z korzenia hakorośli jest składnikiem leków złożonych:
- Reumaherb – tabletki powlekane, zawierające wyciągi z wiązówki błotnej, korzenia hakorośli i ziela jeżówki (do stosowania w chorobach zwyrodnieniowych stawów).
Zobacz też:
Piśmiennictwo
