Krótko działające agonisty receptora β2-adrenergicznego (SABA) po podaniu wziewnym w ciągu 3-4 minut powodują trwające kilka godzin rozszerzenie oskrzeli. Ze względu na te właściwości znajdują zastosowanie w przerywaniu napadów astmy. SABA nie hamują jednak nasilającego się stanu zapalnego, co naraża pacjentów na ryzyko ciężkich zaostrzeń astmy. Do SABA należą fenoterol i salbutamol.
Zastosowanie kombinacji salbutamolu i budezonidu w porównaniu z samym salbutamolem jako lek ratunkowy może zmniejszyć ryzyko ciężkiego zaostrzenia astmy.
Według wytycznych GINA nie należy stosować SABA w monoterapii astmy. Mimo że zapewniają one krótkotrwałe łagodzenie objawów, to nie chronią przed poważnymi zaostrzeniami choroby. Częste lub regularne stosowanie SABA zwiększa ryzyko zaostrzeń astmy. (Patrz: “Salbutamol – co warto przekazać pacjentowi?”.)
W podwójnie zaślepionym badaniu z randomizacją, którego wyniki opublikowano w czerwcu 2022 roku, wzięło udział 3132 pacjentów z niekontrolowaną astmą o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego. Pacjenci przyjmowali terapię podtrzymującą opartą o glikokortykosteroidy wziewne, którą kontynuowano przez cały czas trwania badania.
Pacjentów podzielono na trzy równie grupy pod kątem składu leku stosowanego w razie napadów astmy. Należały do nich:
- grupa z kombinacją leków z wyższą dawką GKS – 180 μg salbutamolu i 160 μg budezonidu,
- grupa z kombinacją leków z niższą dawką GKS – 180 μg salbutamolu i 80 μg budezonidu,
- grupa z samym salbutamolem w dawce 180 μg.
Wyniki badania wskazały, że ryzyko ciężkiego zaostrzenia astmy było istotnie niższe, o 26%, w grupie otrzymującej kombinację z wyższą dawką GKS wyższych niż w grupie samego salbutamolu. Częstość występowania działań niepożądanych była podobna we wszystkich grupach.[1]
Piśmiennictwo
- Papi, A., Chipps, B. E., Beasley, R., Panettieri, R. A., Jr, Israel, E., Cooper, M., Dunsire, L., Jeynes-Ellis, A., Johnsson, E., Rees, R., Cappelletti, C., & Albers, F. C. (2022). Albuterol-Budesonide Fixed-Dose Combination Rescue Inhaler for Asthma. The New England journal of medicine, 386(22), 2071–2083. https://doi.org/10.1056/NEJMoa2203163⬏