Methicillin-resistant Staphylococcus aureus to oporne na metycylinę szczepy bakterii Gram-dodatnich. Wykazują różnicę genetyczną w porównaniu do innych szczepów Staphylococcus aureus. Do MRSA zaliczamy te szczepy S. aureus, które rozwinęły wielolekową oporność na antybiotyki beta-lakatamowe – w tym penicyliny, cefalosporyny, monobaktamy i karbapenemy. Oporność polega na mutacji genu kodującego białko wiążące penicylinę (PBP), które w wyniku zmiany struktury tracą powinowactwo do metycyliny.
MRSA jest odpowiedzialny za niektóre trudne do leczenia zakażeń u ludzi w tym część zakażeń wewnątrzszpitalnych.
W leczeniu MRSA wykorzystuje się sulfametoksazol, trimetoprim i linezolid. Ze względu na występowanie u wielu szczepów oporności krzyżowej z makrolidami i fluorochinolonami, nie jest zalecane stosowanie leków z tych grup.[1]
Szczepy, które nie wykształciły tego rodzaju oporności, opisuje się jako methicillin-susceptible Staphylococcus aureus (MSSA). Kilka nowo odkrytych szczepów MRSA wykazuje oporność nawet na wankomycynę i teikoplaninę – szczepy te zostały nazwane vancomycin intermediate-resistant Staphylococcus aureus (VISA).
Piśmiennictwo
- Sacha J., Wieczorek J., Jakoniuk J.: Wrażliwość Staphylococcus aureus na nowe antybiotyki makrolidowe, Przegląd Lekarski 2008. pełny tekst .PDF⬏