fbpx

Realizacja recept rocznych na insuliny – Wyjaśniamy!

Magister farmacji Agata Bereś-Jabs wyjaśnia, jakimi problemami można się spotkać, realizując receptę roczną na insuliny.
Opracowanie merytoryczne:
mgr farm.

Czy ten materiał był przydatny?
Czy przedstawiony materiał był przydatny?
Hidden

Transkrypcja

Cześć, nazywam się Agata Bereś-Jabs. Witam Was w programie Pogadanki Farmaceutyczne. W tym odcinku wyjaśnię Wam z jakimi problemami możemy się spotkać, realizując receptę roczną na insuliny. Zapraszam!

Ósmego stycznia dwa tysiące dwudziestego roku wszedł w Polsce obowiązek wystawiania recept elektronicznych, tak zwanych e-recept. Wraz z pojawieniem się recepty elektronicznej pojawiły się również nowe zasady realizowania recept i nowe możliwości, takie jak na przykład możliwość wypisania na jednej recepcie zapasu leku na rok stosowania, co jest szczególnie wygodne dla pacjentów przyjmujących przewlekle określone leki, na przykład insuliny.

Zanim przejdę do sedna, pozwolę sobie przypomnieć kilka zasad dotyczących realizacji recepty rocznej.

Recepta roczna to recepta, która ważna jest przez trzysta sześćdziesiąt pięć dni.

Pomimo, że recepta roczna jest ważna trzysta sześćdziesiąt pięć dni, lekarz może wystawić na takiej recepcie lek na maksymalnie trzysta sześćdziesiąt dni kuracji.

Receptę roczną należy aktywować w ciągu pierwszych trzydziestu dni od daty jej wystawienia lub od naniesionej na recepcie „daty realizacji od”, jeśli takową lekarz zaznaczył. W przeciwnym razie farmaceuta realizujący receptę po trzydziestu dniach będzie musiał zmniejszyć ilość wydawanego pacjentowi leku, o ilość wynikającą z dawkowania w czasie który upłynął.

Jednorazowo pacjent może otrzymać zapas leku na maksymalnie sto osiemdziesiąt dni kuracji.

Aby recepta wystawiona przez lekarza mogła być realizowana przez rok, konieczne jest wpisanie przez lekarza dawkowania, na podstawie którego możliwe będzie precyzyjne wyliczenie ile opakowań leku można wydać pacjentowi.

Przejdźmy teraz do sedna i rozważmy z jakimi problemami możemy zmierzyć się, realizując pacjentowi receptę roczną na insuliny.

Rozważmy na początek taką sytuację. Lekarz przepisał pacjentowi na recepcie cztery opakowania insuliny Insulatard Penfill. Insulina ta dostępna jest w opakowaniach zbiorczych po pięć wkładów, z czego każdy ma pojemność trzy mililitry. Jeden mililitr zawiera w sobie sto jednostek międzynarodowych insuliny.

Pacjent dawkuje insulinę dwa razy na dobę po osiem jednostek, co oznacza, że aby wydać mu zapas leku na sto osiemdziesiąt dni, należałoby wydać pacjentowi dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt (2880) jednostek insuliny, co stanowi dziewięć i sześć dziesiątych wkładu, czyli niecałe dwa opakowania zbiorcze.

Zgodnie z rozporządzeniem z dwa tysiące osiemnastego roku (2018 r) dopuszcza się dzielenie opakowań leków w postaci do podania pozajelitowego, pod warunkiem, że nie przyczyni się to do zmiany gwarantowanej przez producenta jakości produktu leczniczego. Każde wydane opakowanie bezpośrednie musi być oznakowane datą ważności i numerem serii, i umieszczone w opakowaniu własnym apteki, do którego dołącza się ulotkę lub jej kopię.

Przepisy określają również ilość produktu leczniczego, jaką w takiej sytuacji należy wydać. Osoba wydająca produkt leczniczy dzieli zawartość opakowania do ilości maksymalnie zbliżonej, ale nie większej niż jest określona na recepcie.

Zgodnie z powyższymi zapisami, jednorazowo można by wydać pacjentowi jedno pełne opakowanie zbiorcze po pięć wkładów plus cztery pojedyncze wkłady w opakowaniu własnym apteki.

Zanim podzielimy opakowanie zbiorcze insuliny, powinniśmy jednak sprawdzić, czy producent dopuszcza w ogóle taką sytuację. W przypadku insuliny Insulatard Penfill jest to akurat możliwe, ale na rynku dostępne są również insuliny, których opakowań oryginalnych nie możemy dzielić. Są to wszystkie rodzaje insuliny Polhumin. W charakterystyce produktu leczniczego tych leków, producent zaleca przechowywanie insuliny w oryginalnym opakowaniu, a nie jak w przypadku innych insulin w opakowaniu zewnętrznym.

Kolejną rzeczą jaką należy sprawdzić to, na ile dni starczy pacjentowi jeden wkład, przy zapisanym przez lekarza sposobie dawkowania. W tym przypadku jeden wkład starczy pacjentowi na osiemnaście dni stosowania, co mieści się w granicach okresu trwałości wkładu, będącego w użyciu, który zgodnie z zapisami w charakterystyce produktu leczniczego wynosi sześć tygodni.

Rozważmy jednak taki oto przykład. Z zapisanego przez lekarza dawkowania wynika, że jeden wstrzykiwacz starczy pacjentowi na trzydzieści siedem dni dawkowania. Z charakterystyki produktu leczniczego insuliny Lispro Sanofi wiemy, że trwałość wstrzykiwacza będącego w użyciu wynosi cztery tygodnie, czyli dwadzieścia osiem dni. Realizując receptę tego typu nie możemy opierać się jedynie na obliczeniach matematycznych. Należy wziąć pod uwagę trwałość wstrzykiwacza i w tym przypadku wydać jednorazowo pacjentowi sześć wstrzykiwaczy, co stanowi zapas na sto sześćdziesiąt osiem dni (168 dni), a nie jak wynika z dawkowania dwieście dwadzieścia pięć dni (225 dni).

Mimo że większość dostępnych na rynku insulin znajduje się w opakowaniach po pięć sztuk, istnieją również insuliny pakowane na przykład po dziesięć wkładów lub wstrzykiwaczy.

Jeśli chodzi zaś o ilości jednostek w jednym mililitrze najczęściej spotkamy się z ilością stu jednostek międzynarodowych w mililitrze, istnieją jednak insuliny, jak na przykład insulina Toujeo, gdzie w jednym mililitrze znajduje się trzysta jednostek międzynarodowych, czy dwieście jednostek międzynarodowych jak w przypadku insuliny Tresiba czy insuliny Liprolog KwikPen.

Kolejną pułapką związaną z obliczeniami może być objętość wstrzykiwacza. Mimo, że najczęściej mamy do czynienia z objętością trzy mililitry, to w przypadku insuliny Toujeo jest to na przykład półtora mililitra.

Powyższe przykłady pokazują, że nawet w przypadku prostych obliczeń matematycznych związanych z wydawaniem insulin, należy zachować czujność.

Na koniec krótkie podsumowanie tego, na co powinniśmy zwrócić szczególną uwagę, realizując recepty roczne na insuliny.
Po pierwsze, obecność precyzyjnego dawkowania, które otwiera nam drogę do realizowania leków z recepty rocznej w ilości zaordynowanej przez lekarza.

Po drugie, trwałość wkładu lub wstrzykiwacza, będącego w użyciu, co będzie miało bezpośredni wpływ na ilość wydawanego leku.

Po trzecie możliwość dzielenia opakowania zbiorczego.

Po czwarte szczegółowe dane związane z samym lekiem, takie jak ilość opakowań bezpośrednich w opakowaniu zbiorczym, ilość jednostek w mililitrze oraz objętość opakowania fiolki, wkładu czy wstrzykiwacza.

To już wszystko na dzisiaj. dziękuję Wam za uwagę i do zobaczenia w następnym odcinku.

Opracowanie merytoryczne: mgr farm. Justyna Zagórska

Oglądaj Dalej:

Podziel się:
0
Wyraź swoje zdanie i dodaj komentarz :)x
Scroll to Top

Zaloguj się