Tiazolidynediony (TZD, pochodne tiazolidynedionu, glitazony) to leki przeciwcukrzycowe stosowane w cukrzycy typu II. Glitazony mogą być stosowane w monoterapii cukrzycy lub w skojarzeniu z innymi lekami hipoglikemizującymi.
Mechanizm działania glitazonów
Pochodne taziolidynedionu aktywują receptory PPAR-γ (receptory aktywowane przez proliferatory peroksysomów). Aktywowane receptory indukują ekspresję odpowiednich genów, co skutkuje wytworzeniem białek odpowiedzialnych za przemianę lipidów i węglowodanów w organizmie. Efektem jest zwiększenie wrażliwości na działanie insuliny tkanki tłuszczowej, mięśniowej, a także wątroby, co prowadzi do zwiększenia wykorzystania glukozy oraz zmniejszenia jej produkcji w organizmie.
Podział glitazonów
Jedynym glitazonem dostępnym na polskim rynku jest:
- pioglitazon (Pioglitasone Bioton) – stosowany doustnie raz lub 2 razy na dobę.[1]
Rosiglitazon, inny lek z tej grupy, został wycofany przez EMA ze względu na zwiększone ryzyko niewydolności serca.
Wskazówki dotyczące stosowania glitazonów
Stosując pochodne tiazolidynedionu, należy pamiętać, że:
- początek działania glitazonów jest opóźniony i pojawia się po 8-12 tygodniach stosowania,
- do najczęściej występujących działań niepożądanych glitazonów należą infekcje górnych dróg oddechowych oraz obrzęki powodujące wzrost masy ciała.
Tematykę cukrzycy poruszyliśmy także w innych opracowaniach:
- (Patrz: “Powikłania cukrzycy”.)
- (Patrz: “Przegląd Lekowy: Neuropatia, cukrzyca i zaburzenia erekcji [Case #19]”.)
Pozostałe grupy leków stosowane w leczeniu cukrzycy omówiono w innych opracowaniach:
-
- (Patrz: “Insuliny”.)
- (Patrz: “Inkretynomimetyki”.)
- (Patrz: “Gliptyny”.)
- (Patrz: “Pochodne sulfonylomocznika”.)
Piśmiennictwo
- ChPL Pioglitasone Bioton⬏
