Lecznicze właściwości wilżyny ciernistej opisali już w starożytności Pliniusz i Dioskurides. W średniowieczu używano ją jako środek na zwalczanie zatruć krwi i choroby nerek. Jedną z ludowych nazw wilżyny ciernistej jest wilczy lub lisi ogon – mianowany tak ze względu na swoją charakterystyczną budowę.
Surowce
Korzeń wilżyny – Ononidis radix
Skład chemiczny
Istotnymi składnikami korzenia wilżyny są flawonoidy (ononina, onospina) i olejek eteryczny.
Działanie
Korzeń wilżyny ma działanie:
- moczopędne (ze względu na zawartość flawonoidów).
Zastosowanie poparte wynikami badań klinicznych
Brakuje badań klinicznych, które potwierdzałyby celowość stosowania korzenia wilżyny.
Zastosowanie jako tradycyjny produkt leczniczy roślinny
Korzeń wilżyny może być stosowany w leczeniu takich dolegliwości jak:
- zaburzenia oddawania moczu – preparaty z korzenia wilżyny zwiększają ilość wydalanego moczu.[1]
Zastosowanie w medycynie ludowej
W medycynie ludowej korzeń wilżyny stosuje się w takich schorzeniach jak menopauza, reumatyzm, kamienie moczanowe (profilaktycznie) i łuszczyca.
Interakcje
Nie są znane interakcje korzenia wilżyny z lekami.[1]
Bezpieczeństwo stosowania
Ze względu na brak badań klinicznych potwierdzających bezpieczeństwo stosowania preparatów z korzenia wilżyny w czasie ciąży i laktacji, nie zaleca się przyjmowania wyciągów z surowca w tym okresie oraz podawania ich dzieciom do 12. roku życia. Nie zaleca się zażywania preparatów z wilżyną, gdy spożywa się małą ilość płynów, na przykład w ciężkich zaburzeniach czynności serca lub nerek.[1]
Praktyczne wskazówki dla pacjentów
Podczas stosowania preparatów z korzenia wilżyny istotne jest przyjmowane odpowiedniej ilości płynów.[1]
Przykładowe preparaty
Na polskim rynku są dostępne leki zawierające wilżynę ciernistą, takie jak:
- Korzeń wilżyny (FLOS/Kawon) – zioła do zaparzania (do stosowania moczopędnie w łagodnych stanach zapalnych dróg moczowych i w piasku nerkowym).
Piśmiennictwo
