Transkrypcja:

Cześć tu Dawid Panek, witam w programie Pogadanki Farmaceutyczne. Dzisiaj dowiecie się jakich informacji udzielić pacjentowi i na co powinien uważać przyjmując lek przeciwparkinsonowski- rasagilinę. Zapraszam!

Rasagilina została wynaleziona w Izrael Institute of Technology, w Hajfie przez Moussa Youdima i wprowadzona na rynek pod oryginalną nazwą Azilect w 2005 roku, a rok później w Stanach Zjednoczonych. Jednak o wiele wcześniej , bo w 1970 roku odkryto i opatentowano racemiczną postać rasagiliny, przez Aspro Nicholasa. Zsyntetyzowana substancja miała stanowić lek na nadciśnienie. Dopiero znacznie późniejsze badania nad rasagiliną doprowadziły do odkrycia jej przeciwparkinsonowskich właściwości, a szczególnie R izomeru rasagiliny.

Rasagilina jest silnym, wybiórczym inhibitorem enzymu MAO-B, czyli monoaminooksydazy typu B, która katalizuje oksydacyjną degradację monoamin, w tym dopaminy. Lek blokuje rozkład dopaminy w mózgu zwiększając tym samym jej stężenie. W chorobie Parkinsona dochodzi do degeneracji i utraty neuronów dopaminergicznych, poziom dopaminy w mózgu zmniejsza się i u chorych pojawiają się zaburzenia ruchowe. Poprzez podwyższenie poziomu dopaminy w częściach mózgu, które kontrolują ruchy i koordynację, rasagilina łagodzi objawy choroby Parkinsona, takie jak sztywność i spowolnienie ruchowe.

Lek stosuje się zarówno w monoterapii, we wczesnej postaci choroby Parkinsona, lub też w połączeniu z lewodopą, gdy pojawią się powikłania motoryczne związane z przyjmowaniem lewodopy. Rasagilinę można dołączyć do terapii kiedy pacjent doświadcza zaburzeń ruchowych w okresie poprzedzającym podanie kolejnej dawki lewodopy, jest to tak zwany efekt wyczerpania dawki.

Przejdźmy jednak teraz do sedna – jakie informacje warto przekazać pacjentowi przy każdym wydaniu preparatu z apteki, o czym poinformować w razie dodatkowych pytań?

Poinformuj pacjenta, że rasagilina jest lekiem, który przyjmuje się w chorobie Parkinsona, aby złagodzić objawy choroby, lek stosuje się jeden raz na dobę, doustnie, rano i niezależnie od posiłków.

Przekaż pacjentowi, że lecząc się rasagiliną nie powinien przyjmować preparatów dziurawca, fluoksetyny lub fluwoksaminy oraz trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych ze względu na ryzyko rozwoju zespołu serotoninowego. Pacjent nie powinien również przyjmować leków zawierających dekstrometorfan oraz złożonych preparatów na przeziębienie zawierających efedrynę lub pseudoefedrynę.

Poinformuj pacjenta o charakterystycznych objawach zespołu serotoninowego, a są to: pobudzenie, splątanie, sztywność mięśni, gorączka i drgawki kloniczne mięśni. Jeżeli zauważy u siebie niepokojące objawy powinien jak najszybciej wezwać pomoc, ponieważ zespół serotoninowy jest stanem zagrażającym życiu.

Rasagilina może wywoływać senność, ospałość oraz epizody nagłego zasypiania, dlatego poinformuj pacjenta o ryzyku związanym z prowadzeniem pojazdów i obsługiwaniem maszyn.

Rasagilina może powodować zaburzenia kontroli impulsów: zwiększone libido, hiperseksualność, kompulsywne wydawanie pieniędzy, niepohamowane zakupy oraz patologiczne uzależnienie od hazardu. Warto ponadto zwrócić uwagę, że podczas leczenia rasagiliną istnieje zwiększone ryzyko zachorowania na Czerniaka, stąd też pacjent powinien regularnie badać niepokojące znamiona.

Rasagilina wzmaga działanie lewodopy, dlatego może dojść do nasilenia działań niepożądanych lewodopy i zaostrzenia występującej wcześniej dyskinezy, dlatego po wprowadzeniu rasagiliny u pacjentów leczonych lewodopą lekarz może zmienić dawkowanie lewodopy.

Rasagilina przyjmowana łącznie z lewodopą może powodować spadki ciśnienia krwi. Objawi hipotensji są szczególnie niebezpieczne u pacjentów z zaburzeniami chodu, zwiększają ryzyko upadków.

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi przyjmowania rasagiliny w monoterapii są bóle i zawroty głowy, depresja i nieżyt nosa. W przypadku kiedy lek łączony jest z lewodopą mogą nasilić się dyskinezy, wystąpić niedociśnienie ortostatyczne, bóle brzucha, nudności, wymioty i suchość w jamie ustnej.

Rasagilina, w zalecanej dawce 1mg, wykazuje znaczną selektywność działania w stosunku do inhibitorów MAO-B dzięki czemu nie dochodzi, podczas jej stosowania do efektu tyraminowego. Efekt tyraminowy, czyli tak zwany Cheese Effect, to poważne działania niepożądane podawania pierwszych, nieswoistych inhibitorów MAO i polega na gwałtownym wzroście ciśnienia krwi po zjedzeniu produktów bogatych w tyraminę, na przykład serów pleśniowych. W warunkach fizjologicznych tyramina jest intensywnie degradowana przez MAO nabłonka jelita i w wątrobie. Jednak po podaniu inhibitora MAO, a zwłaszcza MAO-A, tyramina nie jest metabolizowana, przedostaje się do układu krwionośnego, a następnie przenika do zakończeń nerwowych obwodowych neuronów adrenergicznych, indukując uwalniane dużych ilości noradrenaliny, co powoduje nagły i niebezpieczny wzrost ciśnienia krwi.