Swoją nazwę mydlnica zawdzięcza obecności w korzeniu zespołu związków powierzchniowo czynnych – saponin. „Sapo” to po łacinie „mydło”. Roślina ta była w przeszłości używana jako środek do prania. Jako roślina lecznicza mydlnica była wykorzystywana w starożytności do leczenia trądu i liszajów.
Surowce
Korzeń mydlnicy – Saponariae radix
Skład chemiczny
Substancjami czynnymi korzenia mydlnicy są przede wszystkim saponiny triterpenowe. W surowcu znajdują się też fitosterole, węglowodany i sole mineralne.[1]
Działanie
Korzeń mydlnicy wykazuje działanie:
- wykrztuśne (saponiny zawarte w korzeniu mydlnicy, drażniąc zakończenia nerwowe błony śluzowej żołądka, zwiększają na drodze odruchu wydzielanie wodnistego śluzu, a upłynnienie wydzieliny sprawia, że może być ona łatwiej odkrztuszana).
Zastosowanie poparte wynikami badań klinicznych
Brakuje badań klinicznych, które potwierdzałyby celowość stosowania korzenia mydlnicy.
Zastosowanie jako tradycyjny produkt leczniczy roślinny
Korzeń mydlnicy nie ma monografii EMA. W Polsce dostępny jest jedynie jako składnik tradycyjnych leków złożonych.
Zastosowanie w medycynie ludowej
W medycynie ludowej korzeń mydlnicy stosuje się w takich chorobach jak: zapalenie dróg oddechowych, gościec, skaza moczanowa, trądzik, opryszczka, egzema, kamica moczowa.
Interakcje
Nie są znane interakcje korzenia mydlnicy z lekami.[1]
Bezpieczeństwo stosowania
Duże dawki korzenia mydlnicy mogą wywołać:
- nudności,
- wymioty,
- biegunkę.[1]
Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania preparatów z korzenia mydlnicy w ciąży i w czasie laktacji, nie zaleca się przyjmowania surowca w tym okresie.
Przykładowe preparaty
Niedostępne są leki pojedyncze zawierające mydlnice lekarską. Leki złożone to:
- Pectosol – koncentrat do sporządzania płynu doustnego (do stosowania jako środek wykrztuśny w stanach zapalnych dróg oddechowych).
Piśmiennictwo