Mutyzm (ang. muteness/mutism) to niezdolność do mówienia. Może być ciągła lub selektywna (dziecko lub dorosły milczy tylko w określonych sytuacjach). Mutyzm może być spowodowany zaburzeniem mowy, utratą słuchu, zabiegiem chirurgicznym lub lękami społecznymi czy zaburzeniami rozwoju i funkcjonowania (np. autyzmem). Do przyczyn mutyzmu zalicza się też dysfunkcje płuc, przełyku, strun głosowych, języka i ust uniemożliwiające poprawną artykulację oraz afazję, czyli uszkodzenie obszaru, który odpowiada za generowanie mowy.
Rodzaje mutyzmu
Mutyzm selektywny to rodzaj mutyzmu występujący najczęściej u dzieci objawiający się jako niezdolność do mówienia w niektórych sytuacjach. Towarzyszy mu najczęściej fobia społeczna. Dzieci z tym syndromem najczęściej potrafią komunikować się w sytuacjach, w których czują się bezpiecznie. Innymi postaciami mutyzmu jest alalia (rozwojowe zaburzenie mowy u dzieci jeszcze przed jej opanowaniem), anartria (wynikająca z braku możliwości poprawnej koordynacji języka, jamy ustnej oraz świadomej koordynacji płuc) czy afonia (niezdolność do wytworzenia głosu).
Farmakoterapia mutyzmu selektywnego
Mutyzm selektywny rozwija się najczęściej u dzieci i jest zaburzeniem lękowym, które nieleczone nie ustępuje samoistnie i może prowadzić do depresji. W leczeniu mutyzmu selektywnego skuteczne okazały się leki przeciwdepresyjne z grupy SSRI.[1]
Piśmiennictwo