Neuroglikopenia – termin medyczny odnoszący się do zaburzeń neurologicznych, wynikających z hipoglikemii, czyli stanu obniżonego poziomu glukozy we krwi poniżej normy (poniżej 55 mg/dl). Zaburzenia te wynikają z uszkodzenia funkcji neuronów.

Objawy różnią się w zależności od wieku oraz od stopnia nasilenia hipoglikemii i obejmują m.in.:

• zaburzenia świadomości,
• rozdrażnienie, zaburzenia nastroju, agresję,
• zmęczenie, osłabienie,
• zaburzenia mowy i/lub widzenia,
• problemy z poruszaniem się,
• problemy z pamięcią,
• drgawki,
• utrata przytomności.

Najcięższa postać neuroglikopenii występuje w przypadku hipoglikemii wywołanej przedawkowaniem insuliny. W niektórych przypadkach, u młodych i starszych osób mózg może przyzwyczaić się do niskich poziomów glukozy bez wywołania objawów, nawet pomimo pojawiających się zaburzeń neuroglikemicznych. U chorych na cukrzycę, którzy przyjmują insulinę powszechne jest zjawisko nieświadomości hipoglikemii i stanowi istotny problem kliniczny przy kontroli glikemii. Dlatego bardzo ważny jest regularny pomiar poziomu cukru we krwi oraz dostosowania dawek insuliny do posiłków, czy wysiłku fizycznego. Przewlekła hipoglikemia przed rozpoznaniem choroby może być lepiej tolerowana niż ostra hipoglikemia po trwającym leczeniu.^[1]

Piśmiennictwo

1. Kuczerowski R.: Hipoglikemia polekowa u chorych na cukrzycę typu 2. Diabetologia Praktyczna 2008; 9 (6): 277–284⬏