Łacińska nazwa tasznika nawiązuje do kształtu owocu, który przypomina pasterskie torby. W medycynie wschodniej stosowany był często jako środek przeciwwymiotny. Jego działanie przeciwkrwotoczne opisał Hipokrates. Tasznik zalecano jako środek hamujący krwotoki z nosa, przewodu pokarmowego, czy ran wojennych.
Surowce
Ziele tasznika – Bursae pastoris herba
Skład chemiczny
W skład ziela tasznika wchodzą flawonoidy (diosmina), aminy biogenne (cholina, acetylocholina) i kwasy organiczne.
Działanie
Ziele tasznika ma działanie:
- kurczące na macice (zaobserwowane w badaniach na szczurach),
- przeciwzapalne (zaobserwowane w badaniach in-vitro).[1]
Zastosowanie poparte wynikami badań klinicznych
Brakuje badań klinicznych, które potwierdzałyby celowość stosowania ziela tasznika.
Zastosowanie jako tradycyjny produkt leczniczy roślinny
Ziele tasznika może być stosowane w leczeniu takich dolegliwości jak:
- nadmierne krwawienia menstruacyjne – ziele tasznika zmniejsza krwawienia menstruacyjne.[2]
Zastosowanie w medycynie ludowej
W medycynie ludowej ziele tasznika stosuje się w takich schorzeniach jak: żylaki, wylewy i wybroczyny na siatkówce oka, krwawienia z dziąseł i nosa, krwiomocz, zapalenia nerek i pęcherza, krwawe biegunki, gruźlica, trądzik różowaty, choroba wrzodowa, kamica moczowa i żółciowa, reumatyzm, dna moczanowa i hemoroidy.
Interakcje
Nie są znane interakcje ziela tasznika z lekami.[2]
Bezpieczeństwo stosowania
Nie odnotowano działań niepożądanych po przyjęciu preparatów z ziela tasznika.[2]
Według monografii EMA, ze względu na brak badań klinicznych dotyczących bezpieczeństwa przyjmowania preparatów z ziela tasznika w ciąży i w czasie laktacji, nie zaleca się stosowania wyciągów z surowca przez kobiety w tym czasie oraz podawania ich pacjentom do 18. roku życia.[2]
Przykładowe preparaty
Leki zawierające ziele tasznika pospolitego to:
- Ziele tasznika (FLOS) – zioła do zaparzania (do stosowania zewnętrznie w otarciach naskórka).
Piśmiennictwo
