Indianie określali kukurydzę mianem świętego zboża lub złota, zaś starożytni Majowie wierzyli, że ich przodkowie zostali ulepieni przez bogów z ciasta kukurydzianego. Kukurydza jest uprawiana przez człowieka od ok. 7000 lat. Zawiera wiele cennych mikro- i makroelementów.
Surowce
Znamię kukurydzy –Maydis stigma
Skład chemiczny
Substancjami czynnymi znamienia kukurydzy są saponiny, garbniki, olejek eteryczny i sole mineralne.
Działanie
Znamię kukurydzy ma działanie:
- moczopędne,
- przeciwzapalne.
Zastosowanie poparte wynikami badań klinicznych
Brakuje badań klinicznych potwierdzających celowość stosowania znamienia kukurydzy.
Zastosowanie jako tradycyjny produkt leczniczy roślinny
Znamię kukurydzy nie posiada monografii EMA i nie może być rejestrowane jako tradycyjny produkt leczniczy.
Zastosowanie w medycynie ludowej
Zastosowanie znamion kukurydzy w medycynie ludowej obejmuje takie schorzenia jak: zaburzenia oddawania moczu, kamica moczanowa i fosforanowa, białkomocz.[1]
Interakcje
Nie są znane interakcje preparatów ze znamienia kukurydzy z lekami.
Bezpieczeństwo stosowania
Ze względu na brak badań klinicznych, dotyczących bezpieczeństwa przyjmowania preparatów ze znamion kukurydzy, nie jest zalecane, by surowiec stosowały kobiety w ciąży i karmiące. Przeciwwskazaniem do stosowania jest także niedrożność dróg moczowych.
Przykładowe preparaty
Leki zawierające kukurydzę zwyczajną to:
- Znamię kukurydzy (FLOS) – zioła do sporządzania odwaru (do stosowania w zaburzeniach oddawania moczu – jako preparat moczopędny – i żółciopędnie w stanach zapalnych wątroby).
Piśmiennictwo
- Ożarowski A, Jaroniewski W: Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie. Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1987.⬏
