Połonicznik obecny był od dawna w medycynie ludowej Polski. Stosowano go w chorobach układu moczowego, szczególnie w przypadku kamieni moczowych, dny moczanowej, infekcji pęcherza i niewydolności nerek. Sporządzano z niego także wywary, którymi odkażano skórę. Miał również leczyć przepukliny, stąd jego łacińska nazwa – „hernia” oznacza przepuklinę.

Surowce

Ziele połonicznika – Herniariae herba

Skład chemiczny

Ziele połonicznika zawiera saponiny triterpenowe, flawonoidy i hydroksykumaryny (herniaryna).

Działanie

Ziele połonicznika ma działanie:

• moczopędne (dzięki obecności flawonoidów),
• rozkurczające,
• przeciwbakteryjne (dzięki zawartości saponin triterpenowych).

Zastosowanie poparte wynikami badań klinicznych

Brakuje badań klinicznych, które potwierdzałyby celowość stosowania ziela połonicznika.

Zastosowanie jako tradycyjny produkt leczniczy roślinny

Ziele połonicznika nie ma monografii EMA, choć w Polsce dostępne jest jako tradycyjny produkt leczniczy jako tradycyjny produkt leczniczy.

Zastosowanie w medycynie ludowej

W medycynie ludowej ziele połonicznika stosuje się w takich chorobach jak: schorzenia dróg moczowych, na przykład: zapalenie cewki moczowej, pęcherza moczowego, kamica moczanowa.

Interakcje

Nie są znane interakcje ziela połonicznika z lekami.

Bezpieczeństwo stosowania

Duże dawki preparatów z ziela połonicznika mogą powodować nudności. Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania preparatów z ziela połonicznika, nie zaleca się przyjmowania surowca przez kobiety w ciąży i karmiące. Nie należy stosować ziela w ostrym zapaleniu kłębków nerkowych, krwawieniach, ostrym nieżycie żołądka i dwunastnicy oraz przy zmianach nowotworowych w obrębie dróg moczowych.

Przykładowe preparaty

Leki z zielem połonicznika to:

• Ziele połonicznika (Kawon) – zioła do zaparzania (do stosowania w łagodnych stanach zapalnych dróg moczowych jako środek moczopędny).